Babalar ve Oğullar

İnsan kendisini ne kadar güçlü hissederse hissetsin, hayat hep en pis yerine indirip acıtmayı biliyor. 2 senedir babamın yaşadığı sağlık durumları, bu gerçeği her defasında yüzüme vurdu ve vurmaya da devam ediyor. En büyük mutluluğumuz bile sevdiklerimizin sağlığı kadar ince bir pamuk ipliğine bağlı.

Ankara ziyaretimin akşamında ,otel odasında sıkılırken ,hasbelkader “Babam ve Oğlum” u bir kez daha izledim. Baba özlemiyle yazılmış onlarca eser varken bir babanın oğlu için hissettikleri beni bir kez daha hüzünlendirdi.

Benim de aklıma hemen 2 tane "Baba Yazısı" geldi.... Belki çok bilinen şeyler, ama bana hissettirdikleri için hatırlatmaya değer buldum.

İlki Ümit Yaşar Oğuzcan’ın, kendini Galata kulesinden atıp intihar eden oğlu Vedat için yazdığı şiir.

İkincisi ise Beşiktaş’a yalandan 2 şampiyonluk kazandırmasına rağmen çok sevdiğim Cenk Koray’ın, kollarında ölen oğlunun ölümünün kendinde hissettirdiklerini anlattığı satırlar...

GALATA KULESİ

6 haziran 1973

pırıl pırıl bir yaz günüydü

aydınlıktı, güzeldi dünyabir adam düştü o gün galata kulesinden

kendini bir anda bıraktı boşluğa

ömrünün baharında

bütün umutlarıyla birlikte

paramparça oldu

bir adam düştü galata kulesindenbu adam benim oğlumdu

gencecikti vedat

işıl ışıldı gözleri

içi

bütün insanlar için sevgiyle doluydu

çıktı apansız o dönülmez yolculuğa

kendini bir anda bıraktı boşluğa

söndü güneş, karardı yeryüzü bütün

zaman durdu

bir adam düştü galata kulesinden

bu adam benim oğlumdu

"açarken ufkunda güller alevden"

çıktı, her günkü gibi gülerek evden

kimseye belli etmedi içindeki yangını

yürüdü, kendinden emin

sonsuzluğa doğru

galata kulesinde bekliyordu ecel

bir fincan kahve, bir kadeh konyak

ölüm yolcusunun son arzusuydu bu

bir adam düştü galata kulesinden

bu adam benim oğlumdu

küçücüktü bir zaman

kucağıma alır ninniler söylerdim ona

uyu oğlum, uyu oğlum, ninni

bir daha uyanmamak üzere uyudu vedat

6 haziran 1973

galata kulesinden bir adam attı kendini

bu nankör insanlara

bu kalleş dünyaya inat

şimdi yine bir ninni söylüyorum ona

uyan oğlum, uyan oğlum, uyan vedat.

Ümit Yaşar Oğuzcan

Sizin hiç canlı canlı kolunuzu kestiler mi? Hiç elinizi uzattınız mı ocakta yanan ateşin üzerine?Demir tokmakları, başınıza başınıza indirdiler mi iri yarı adamlar?Gözü dönmüş birileri kırdılar mı parmaklarınızı? Tel örgülere takıldı mı sırtınız yerlerde sürünürken?Birisi gelip kolunuzu kıvırdı mı arkaya, zorlayarak "çat" diye kırıverdi mi?Çaresizlik denilen; çaresi bulunmayan tek gerçek, sarıldı mı boğazınıza?Adamın biri gelip iki gözünüze iki parmağını sokup, kör etti mi sizi?Büyük değirmen taşlarını getiripkoydular mı üzerinize, sırt üstü yatarken?iyice bilenmiş bir bıçağı böğrünüze sokup çevirdiler mi 360 derece?Ayağınız kayıp yola düştünüğünüzde,bacağınızın üzerinden hiç kamyon geçti mi?Su diye size uzatılan bardağı kafanıza diktiğinizdeiçinde asit olduğunu fark ettiniz mi? Demir bir çubuk boğazınızdan girip boyununuzun arkasından çıktı mı hiç?Yolda sessiz sakin yürürken, aniden birisi gelip suratınızın en ortalık yerine muhteşem bir yumruk savurdu mu?Balkondan düşen koca bir saksı, tam kafanızın ortasına indi mi?Evinizin alev alev ateşler içinde yandığını seyrettiniz mi?Bir insanın sel suları içinde çırpına çırpına can verdiğini gördünüz mü?

Cenk Koray